Kuka naimisissa Fredrik I (Ruotsi)?

Fredrik I (17. huhtikuuta 1676 – 25. maaliskuuta 1751) oli Ruotsin kuningas vuodesta 1720 vuoteen 1751.

Hän syntyi Hessen-Kasselin kreivin kolmantena poikana, mutta nousi veljiensä kuoltua isänsä seuraajaksi. Hän oli vahva, kielitaitoinen ja seurallinen. Hän osallistui Espanjan kruununperimyssotaan, ja jäi sen aikana leskeksi.

Sodan jälkeen hän meni naimisiin Ruotsin kuninkaan Kaarle XII:n sisaren Ulrika Eleonoran kanssa.

Fredrik nousi kuninkaaksi kaksi vuotta lankonsa kuoleman jälkeen, ja osa historioitsijoista katsookin, että Kaarlen kuoleman takana oli Fredrikin järjestämä salaliitto. Fredrikin elinaikana huhuttiin, että ainakin tämän uskottu mies André Sicre oli sekaantunut murhaan.

Uudenkaupungin rauhassa vuonna 1721 Ruotsi menetti Liivinmaan, Viron sekä Viipurin ja Käkisalmen läänit. Uudenkaupungin rauhan myötä Fredrik menetti suuren osan suosiostaan, josta hän nautti tullessaan kuninkaaksi, mikä johti lopulta kuninkaan vallan merkittävään rajoittamiseen.

Vuonna 1723 Vehkalahden kaupunki nimettiin Fredrik I:n mukaan Fredrikshamniksi eli suomalaisittain Haminaksi.

Fredrikin ja Ulrika Eleonooran avioliitto oli lapseton. Vuonna 1743 Ruotsi ja Venäjä solmivat Turun rauhansopimuksen, jossa oli yhtenä ehtona, että kruununperijäksi tulee saksalainen prinssi Aadolf Fredrik, jonka arveltiin olevan Venäjälle myötämielinen. Ruotsissa tanskalainen prinssi, tuleva kuningas Fredrik V nautti suurempaa suosiota.

Ulrike Eleonora (Stockholm, 23 januari 1688 — aldaar, 24 november 1741) was koningin van Zweden van 1718-1720. Zij was de tweede dochter en het jongste kind van koning Karel XI van Zweden en Ulrika Eleonora van Denemarken. In 1715 huwde ze met Frederik van Hessen-Kassel.

Vanaf 1713 nam Ulrike, vanwege buitenlands verblijf van Karel XII, deel aan de zittingen van de senaat. Ze was door Karel gerechtigd om alle besluiten van de senaat te ondertekenen en alle post te openen, ook die aan de koning persoonlijk gericht was. Haar positie was feitelijk gelijk aan die van een regentes.

Na de dood van haar broer Karel liet ze zich onmiddellijk op een openbare zitting van de Rijksdag te Uddevalla tot nieuwe koningin benoemen. Hiermee trachtte ze haar neef Karel Frederik van Sleeswijk-Holstein-Gottorp, de zoon van haar oudere zus Hedwig Sofia, voor troonopvolging uit te sluiten. De senaat was zo overrompeld dat ze zonder weerstand met de benoeming instemde.

De krijgsraad, het enige rechtsgeldige bestuur na de dood van de koning, verzette zich wel. Naar het oordeel van de krijgsraad berustte de troonopvolging niet op erfrecht, maar was deze afhankelijk van een verkiezing. Nadat Ulrike - hiertoe gedwongen na haar onrechtmatige handelwijze - hiermee instemde, werd ze op 23 januari 1719 alsnog tot koningin gekozen en op 17 maart in Uppsala gekroond. Aan haar troonopvolging was een regeringshervorming verbonden. Het machtscentrum kwam in handen van de Rijksdag.

Vanaf het begin wenste Ulrike met haar echtgenoot Frederik te regeren, maar de Rijksdag verzette zich hiertegen. Desondanks wist Frederik steeds meer politieke invloed te bemachtigen. Toen Ulrike problemen kreeg met enkele senaatsleden, maakte hij daarvan handig gebruik om het vertrouwen van de senatoren te winnen. Op 29 februari 1720 deed Ulrike afstand van de troon ten gunste van haar echtgenoot, die als Frederik I ging regeren, met de afspraak dat Ulrike opnieuw koningin zou worden als haar man eerder zou overlijden.

Na de troonswisseling bekommerde Ulrike zich om liefdadigheid. Alleen tijdens een verblijf in het buitenland (1731) en een ziekbed (1738) van Frederik nam ze regeringsverantwoordelijkheid op zich.

Ulrike was het laatste lid uit het geslacht Wittelsbach dat op de Zweedse troon zat. Haar huwelijk bleef kinderloos.